Παρασκευή 11 Δεκεμβρίου 2015

Η μυρωδιά της αυγής...





Η ώρα 5 το πρωί και το φως σπάει το βαθύ σκοτάδι.
Η προσπάθεια να κοιμηθώ απέτυχε.
Σκέψεις με κράτησαν με τα μάτια ανοιχτά... και εγώ χάθηκα μέσα τους και άφησα να με παρασύρουν.
Ο ήλιος θα προβάλει σε λίγα λεπτά και χαζεύω κοιτώντας από το παράθυρο την φύση που ξυπνά όταν ξαφνικά μια μυρωδιά με γύρισε πίσω στον χρόνο....σε ξημερώματα που πέρασαν.

 Σε μια παραλία καλοκαίρι μόνος, ξύπνησα όταν άκουσα τα κύματα και χωρίς δεύτερη σκέψη σηκώθηκα και άραξα να δω τον ήλιο να προβάλει.
Ξημερώματα,σε ένα τραίνο που με πήγαινε Αθήνα....η πίσω στο στρατόπεδο και έβλεπα από το παράθυρο αραιά και που φωτάκια μέσα στο σκοτάδι και αναρωτιόμουν που να είμαι...και πόσο διαφορετικά θα φαίνονταν την μέρα.
Σε μια συζήτηση με έναν φίλο που ξεκίνησε αργά το βράδυ με μπύρες και μας βρήκε το ξημέρωμα να πίνουμε κακάο και να κάνουμε όνειρα.
Σε ένα σπίτι γνωστού που ο ύπνος πάλι με ξέχασε και όπως τώρα έπινα τον καφέ μου σε μια κουζίνα και σκεφτόμουν.
Με την μοτοσυκλέτα στην εθνική οδό να γυρίζω σπίτι μετά από ένα όμορφο καλοκαίρι...κουρασμένος αλλά ζωντανός.
Τα ξανά έζησα όλα σε μια στιγμή.
Τα πεθύμησα γιατί πάει καιρός που η συνήθεια με τρώει.
 Τέτοια πρωινά δίνω υπόσχεση στον εαυτό μου να ζήσω μια Ζωή με θάρρος και να αναζητώ αληθινά  συναισθήματα.
 Μια υπόσχεση που άλλοτε κρατάω και άλλοτε ξεχνάω.

Ο ουρανός τώρα γέμισε χρώματα.Σκούρο μπλε,μοβ,κόκκινο,κίτρινο και γαλάζιο.
Τα τιτιβίσματα των πουλιών άρχισαν και κάπου μακριά ακούγεται ο ήχος της ανθρώπινης κοινωνίας που ξυπνά για να σκοτώσει τα όνειρα που κάνει όταν κοιμάται.

Σήμερα θα κρατήσω την υπόσχεση μου.


ΕΑΜΦΟΣ




















Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.