Το Φως και το Σκότος.

Τελικά το να μην έχεις έναν άνθρωπο να μιλήσεις έχει και κάποια καλά.
Απλά βλέπεις/παρατηρείς και σκέφτεσαι χωρίς να χρειάζεται να εξηγήσεις σε κανέναν τίποτα.
Έτσι και αλλιώς κανείς δεν ενδιαφέρεται πραγματικά για το πως βλέπεις τον κόσμο και είναι φυσικό γιατί ο καθένας έχει τα δικά του προβλήματα.
Έτσι λοιπόν και εγώ αυτόν τον καιρό απλά παρατηρώ και σκέφτομαι.
Βασικά παρατηρώ δύο κόσμους...τον πραγματικό και τον "πλασματικό".
Στον πραγματικό κόσμο βρίσκω απαντήσεις η διαλογίζομαι.
Η θάλασσα μου υπενθυμίζει ότι τίποτα δεν είναι σταθερό και ότι σχεδόν σε όλα τα πράγματα υπάρχει η όμορφη και η άσχημη πλευρά.
Τα δέντρα μου προσφέρουν γαλήνη και μου υπενθυμίζουν ότι υπάρχουν συναισθήματα που χρειάζονται "φως" και συναισθήματα που τρέφονται από το "σκοτάδι"...συνειδητό και υποσυνείδητο.
 Πολλές φορές όταν μαζεύω καρπούς από τα κλαδιά τους με κάνουν να σκέφτομαι πόσο όμορφη και απλή θα μπορούσε να είναι η ζωή για όλους και ξαφνικά η φαντασία μου πετά πάνω από κοινωνίες ουτοπικές.
Τα αγριολούλουδα χαρίζουν την ομορφιά τους χωρίς να αποζητούν κάτι και το μόνο που χρειάζονται είναι απλά η κατάλληλες συνθήκες.Από την μια στιγμή στην άλλη ζούνε και πεθαίνουν χωρίς να προσπαθούν να γίνουν δέντρα.
Μια αράχνη που δουλεύει ώρες και κάνει υπομονή άλλο τόσο για να πιάσει το θύμα....απλά για την τροφή και όχι για να ικανοποιήσει κάποια διαστροφή της.
Ο νυχτερινός ουρανός που μου θυμίζει πόσο χαζό είναι να αναζητώ εξουσίες και πόσο τυχερός που είμαι που συνειδητοποιώ τι βλέπω.
Το όμορφο πρόσωπο μιας καλής γυναίκας που μου δίνει ώθηση για δημιουργία.
Από την άλλη αναγκάζομαι να γίνομαι μέρος και του "πλασματικού".
Ψέμα η ώρες, ψέμα το χρήμα, τηλεόραση που ξερνά άπιαστα "ιδανικά", ιδεολογίες που μου ζητάνε να τις ταΐζω με την ουσία μου, τράπεζες που ξερνάνε θάνατο και ζητάνε εξουσία, ψευτο-μουσικοί  που σαν τσαρλατάνοι παρουσιάζουν παιδικά τρικ και ξευτελίζουν την πιο δυνατή μαγική τέχνη ,"έξυπνα" ηλεκτρονικά αντικείμενα που με δένουν με χρυσές αλυσίδες, ψεύτικες χαζοχαρούμενες γιορτές για λίγους και εκλεκτούς, ανταγωνισμός με δικαιολογία την εξέλιξη, θεωρίες με θρησκευτικό χαρακτήρα για "τυφλούς", άνθρωποι που κρίνουν ανθρώπους χωρίς να τους ξέρουν, πόλεμοι για εξουσία.
Ο παράδεισος και η κόλαση στην ίδια διάσταση.
Νιώθω την σχιζοφρένεια του ανθρώπινου είδους.
Αναζητήσαμε τεχνολογία για να κάνουμε την ζωή πιο εύκολη και μετά κατηγορούμε τον άνεργο και τον αφήνουμε να σαπίσει.
Δημιουργία του ίντερνετ για επικοινωνία και φτάνουμε στο σημείο να μιλάμε στον εαυτό μας και όχι στους άλλους.

Η επικοινωνία σημαίνει λέξεις, μα ο καθένας έχει διαφορετική ουσία/έννοια για κάθε λέξη και με μιας η επικοινωνία καταρρέει.
Τελικά το να μην έχεις έναν άνθρωπο να μιλήσεις είναι εύκολο να συμβεί και δύσκολο στο να το χωνέψεις....ειδικά όταν μια ζωή προσφέρεις ότι μπορείς γιατί είσαι Άνθρωπος.


ΕΑΜΦΟΣ

Η μυρωδιά της αυγής...

Η ώρα 5 το πρωί και το φως σπάει το βαθύ σκοτάδι.
Η προσπάθεια να κοιμηθώ απέτυχε.
Σκέψεις με κράτησαν με τα μάτια ανοιχτά... και εγώ χάθηκα μέσα τους και άφησα να με παρασύρουν.
Ο ήλιος θα προβάλει σε λίγα λεπτά και χαζεύω κοιτώντας από το παράθυρο την φύση που ξυπνά όταν ξαφνικά μια μυρωδιά με γύρισε πίσω στον χρόνο....σε ξημερώματα που πέρασαν.

 Σε μια παραλία καλοκαίρι μόνος, ξύπνησα όταν άκουσα τα κύματα και χωρίς δεύτερη σκέψη σηκώθηκα και άραξα να δω τον ήλιο να προβάλει.
Ξημερώματα,σε ένα τραίνο που με πήγαινε Αθήνα....η πίσω στο στρατόπεδο και έβλεπα από το παράθυρο αραιά και που φωτάκια μέσα στο σκοτάδι και αναρωτιόμουν που να είμαι...και πόσο διαφορετικά θα φαίνονταν την μέρα.
Σε μια συζήτηση με έναν φίλο που ξεκίνησε αργά το βράδυ με μπύρες και μας βρήκε το ξημέρωμα να πίνουμε κακάο και να κάνουμε όνειρα.
Σε ένα σπίτι γνωστού που ο ύπνος πάλι με ξέχασε και όπως τώρα έπινα τον καφέ μου σε μια κουζίνα και σκεφτόμουν.
Με την μοτοσυκλέτα στην εθνική οδό να γυρίζω σπίτι μετά από ένα όμορφο καλοκαίρι...κουρασμένος αλλά ζωντανός.
Τα ξανά έζησα όλα σε μια στιγμή.
Τα πεθύμησα γιατί πάει καιρός που η συνήθεια με τρώει.
 Τέτοια πρωινά δίνω υπόσχεση στον εαυτό μου να ζήσω μια Ζωή με θάρρος και να αναζητώ αληθινά  συναισθήματα.
 Μια υπόσχεση που άλλοτε κρατάω και άλλοτε ξεχνάω.

Ο ουρανός τώρα γέμισε χρώματα.Σκούρο μπλε,μοβ,κόκκινο,κίτρινο και γαλάζιο.
Τα τιτιβίσματα των πουλιών άρχισαν και κάπου μακριά ακούγεται ο ήχος της ανθρώπινης κοινωνίας που ξυπνά για να σκοτώσει τα όνειρα που κάνει όταν κοιμάται.

Σήμερα θα κρατήσω την υπόσχεση μου.


ΕΑΜΦΟΣ