Κυριακή 6 Σεπτεμβρίου 2015

Κόσμος κόσμημα.



Ίσως αν.....

Ίσως ένα βράδυ αν σβήναμε τα φώτα σε ολόκληρο τον πλανήτη και βγαίναμε έξω από τα σπίτια μας να κοιτάξουμε ψηλά απλά να δούμε τον Κόσμο....τα τρισεκατομμύρια άστρα...
Ίσως τότε βλέπαμε πραγματικά που ανήκουμε...που κατοικούμε....το μέγεθος του προβλήματός μας..την σύνδεση μας με τους συνανθρώπους μας.
Ίσως τότε να καταφέρουν τα άστρα να μας διδάξουν.
Τα μάτια να δούνε το άπειρο.
Η καρδιά να ηρεμήσει.

Στο σκοτάδι θα δούμε Φως.
Στο Φως θα δούμε το Μεγάλο Σχέδιο.
Στο Μεγάλο Σχέδιο θα βρούμε την δύναμη της Ψυχής.
Η Ψυχή θα διώξει τον φόβο του θανάτου.
Εκεί θα καταλάβουμε πως ο Χρόνος είναι άπειρος σε σχέση με τον δικό μας πλασματικό χρόνο.

Κάθε ανθρώπινη "εξουσία" θα βιώσει την αδυναμία της.

Φαντάζομαι αυτό το βράδυ...
Ανθρώπους να κοιτάζουν πραγματικά τον Κόσμο.
Ανθρώπους να σκέφτονται...να μαθαίνουν.
Κανένα έργο τέχνης η ανθρώπινο δημιούργημα δεν μπορεί να επισκιάσει αυτήν την αίσθηση που θα βιώναμε.

Σε μία ουτοπική πανανθρώπινη κοινωνία αυτή θα ήταν μια βραδιά γιορτής.
Μια γιορτή που θα έφερνε τους ανθρώπους πιο κοντά.

Τότε θα βιώναμε το πραγματικό διαδίκτυο που μας ενώνει.

Αλλά .....ΟΧΙ....δεν θα μας αφήσουν να "ανοίξουμε τα μάτια".
Θα κάνουν τα πάντα - αυτοί οι κάποιοι λίγοι "εκλεκτοί" - να κοιτάμε κάτω.
Να σκύβουμε το κεφάλι.
Φωτάκια θα αναβοσβήνουν παντού για να χαζέψουμε ένα αν-ούσιο θέαμα...για διάλειμμα....να ξεκουραστούμε για να συνεχίσουμε το έργο τους...για πάντα διαιρεμένοι.

Ίσως ένα βράδυ μετά από εκατοντάδες χρόνια οι τελευταίοι άνθρωποι να δούνε τον Κόσμο και πραγματικά να ξυπνήσουν τελευταία στιγμή για να τραγουδήσουν το τελευταίο μοιρολόι...παρέα με μια φωτιά που θα καίγονται χαρτάκια με νούμερα και σχέδια...και μια χρυσή γραμμή που τα έκανε "αναγκαία".


ΕΑΜΦΟΣ